Op verkenning door Venetië en Florence
Als reisleider en Italofiel ontdek ik ieder jaar weer nieuwe juweeltjes van noord naar zuid, maar altijd blijven deze twee plekken hoog op mijn lijstje staan. Het zijn twee van de bekendste steden in Italië, ze komen denk ik op ieders wenslijstje voor: Venetië en Florence. Na al die jaren nodigen beide steden me nog steeds uit om op verkenning te gaan.
De onbekende pareltjes van Venetië
In Venetië, waar het het hele jaar vol loopt met toeristen, vind ik het de kunst om straten op te zoeken waar je niemand tegenkomt. Bij voorkeur sla ik linksaf waar een ander rechtsaf slaat en vice versa. En ja, al dwalend loop ik wel eens een doodlopend straatje in of tegen een grachtje aan waar geen bruggetje blijkt te zijn, maar zo ontdek ik wel de mooiste plekjes die voor veel toeristen verborgen blijven. Of loop ik tegen een van de vier vertrekpunten van de gondelveerdienst aan. Vaar ik toch nog (even) op dat Canal Grande in een gondola, maar dan -we blijven Nederlanders- voor maar een paar euro!
Struinend door Castello, een van de zes sestieri of wijken van de stad, waan ik me even terug in de tijd. Die goeie ouwe middeleeuwse tijd toen Venetië een zeer welvarende en zeevarende handelsrepubliek was waar behalve dogen en andere hoge heren en dames ook veel ‘gewone’ mensen leefden en werkten in buurten als deze.
Soms koop ik een dagkaart en neem ik de eerste de beste busboot die bij de steiger aanmeert. Zo kwam ik ooit per ongeluk bij het Casa dei Tre Oci terecht in het stadsdeel Giudecca. Ik dacht in eerste instantie in een van de vele 14e eeuwse panden van de stad binnen te zijn gelopen, maar het bleek een neogotisch bouwwerk uit het begin van de 20e eeuw. Behalve de architectuur vond ik vooral ook de tentoonstellingen die er te zien waren verrassend. Het voormalige woonhuis annex studio is sinds 2012 in gebruik als culturele instelling en hét fotografiemuseum van de stad. Als je de façade met de drie kenmerkende grote ‘Oci’, ofwel ogen hebt bekeken, moet je je even omdraaien om van het geweldige uitzicht op het centrum van Venetië te genieten…
Renaissance in Florence
In Florence ga ik altijd eerst langs Palazzo Strozzi, mijn vaste stekkie voor een bakkie, maar vooral om te kijken wat er voor tentoonstelling te zien is. Dit voormalige en immens grote privé palazzo van de familie Strozzi werd in de Renaissance gebouwd om de rivaliserende familie Medici de loef af te steken. Het centrum van het gebouw is de cortile of binnenhof van waaruit je de verschillende lagen architectuur goed kunt bestuderen. Sinds eind 20e eeuw is het dé venue in Florence voor tijdelijke tentoonstellingen van wereldformaat: van Cezanne tot Ai Wei Wei en van Bronzen uit de Hellenistische Wereld tot Bill Viola. Ook dit najaar valt er weer veel moois te beleven: Il Cinquecento in Firenze: Tra Michelangelo, Pontormo e Giambologna. Een thuiswedstrijd eigenlijk, waar ik reikhalzend naar uitkijk.
Op slechts een paar passen afstand ligt een ander schoolvoorbeeld van Renaissance architectuur, de Cappella Rucellai. Deze grafkapel werd in opdracht van de familie Rucellai door een van de grootste architecten uit de 15e eeuw ontworpen, Leon Battista Alberti. Het is even zoeken, want je kunt er alleen binnenkomen via de voormalige kerk San Pancrazio, waarin al jaren het Museo Marino Marini gevestigd is. Twee vliegen in een klap voor de liefhebbers, want dit museum is gewijd aan misschien wel de grootste Italiaanse beeldhouwer uit de 20e eeuw.
De sfeer in de Cappella Rucellai is sereen en dat is vooral te danken aan de perfecte balans tussen symmetrie, proporties en materiaal. Vaak is er niemand anders in de kapel en dat maakt de beleving nog net iets specialer. Sinds begin 2017 wordt de kapel op initiatief van bewoners en winkeliers uit de buurt weer voor de dienst gebruikt. Twee zaterdagen per maand kunnen er maximaal vijftig man om 16:30 uur terecht. Misschien kom je mij er binnenkort wel tegen...
Volg ons