Wandelen op de Kaapverdische eilanden
Even geen werk hebben geeft mij de tijd om zelf te gaan reizen. Thuis zijn is leuk, maar niet te lang: het begint dan weer te kriebelen, ik wil dan weer iets nieuws ontdekken. Mijn keuze viel deze keer op Kaapverdië, al veel positiefs over gehoord, maar nu werd het tijd om het land met eigen ogen te zien.
Reizen per aluguer over Sao Nicolau
Nee, geen all inclusive hotel aan het strand, maar wandelen en de groene eilanden van Kaapverdië beleven. Na één nacht op Sal vloog ik de volgende ochtend door naar São Nicolau. Daar wilde ik beginnen met mijn wandelingen, ik was er klaar voor. Om 12.30 uur arriveerde ik in mijn alleraardigste pension. Daar pakte snel mijn spullen en liep naar het dorpsplein waar ik een busje moest nemen naar Cochaco, volgens mij een half uurtje rijden, om mijn wandeling van vier uur te kunnen maken.
Op Kaapverdië heb je geen lijnbussen of iets dergelijks, alles gaat per aluguer. Een aluguer is een collectief busje die je bijna overal kan brengen, alleen moet je soms een beetje geduld hebben. Dat laatste had ik nou net niet op eerste dag dat ik wilde gaan wandelen. Ik vroeg aan de chauffeur of dit het goede busje was naar Cochaco. Dat bleek het geval te zijn, ik moest alleen nog even wachten: hij had meer passagiers nodig om te kunnen vertrekken, anders zou het niet lonen. Wachten kwam me eigenlijk slecht uit, want ik wilde op tijd aan de wandeling beginnen. Maar goed, een beetje speling had ik wel, dus gewoon maar accepteren.
Maar dat ‘even’ duurde veertig minuten. Ondertussen zat ik mij maar te verbijten en te rekenen hoeveel tijd ik nog over zou hebben voor de wandeling. Ik wilde toch echt wel voor het donker weer terug zijn. Ondertussen vroeg ik of ik voorin mocht zitten, want daar was de meeste beenruimte. ‘Nee nee, dat kan niet’ kreeg ik als antwoord, maar het waarom was me niet direct duidelijk. Even later wel toen er twee jonge dames ook nog in wilde stappen. Zij moesten van hem voorin komen zitten, de slimmerik! En zo zou het alle volgende keren ook gaan; oudere vrouwen en mannen achterin, gezellig samengeperst, en de jonge vrouwen knus voorin bij de chauffeur.
Onthaasten op Kaapverdië
Eindelijk vertrokken we. Toen werd mijn geduld pas echt op de proef gesteld, omdat de aluguer nog even rondjes ging rijden door het dorp op zoek naar nog meer passagiers. Man, dacht ik, ga nou eens echt rijden, ik wil wandelen! In zo’n busje is het overigens een hele gezellige boel, het lijkt wel of iedereen elkaar kent. Er wordt veel gekletst en gelachen en alles en iedereen wordt meegenomen. Langs de kant van de weg wachtte een invalide jongen in een rolstoel, hij wilde ook mee. Geen probleem: de chauffeur tilde de jongen op en zette hem in het busje en de rolstoel op het dak. Een dame had een mand vis bij zich waar ze onderweg iets van wilde verkopen in een ander dorpje, geen probleem, de aluguer stopte. Alle passagiers bemoeiden zich met de prijs van de vis en iedereen vond het prima, behalve één Nederlander die zo graag wilde gaan wandelen.
Na meer dan een uur in het busje, en de lieve som van omgerekend € 1,50 betaald te hebben, kon ik eindelijk gaan wandelen. Helaas niet de wandeling van vier uur, dat lukte niet meer qua tijd, maar gewoon een beetje ingekort. Vanaf dat moment kon ik me ook heel makkelijk aanpassen aan het tempo van de Kaapverdianen: gewoon onthaasten, waar zij zo goed in zijn.
Mocht u naar het mooie Kaapverdië gaan, maak dan toch gerust een ritje met een aluguer: een geweldige belevenis die u niet snel zult vergeten.
Volg ons