Voor het eerst thuis met Pasen, Koningsdag en 4 mei
Eergister zat ik naar de tv-beelden van de Nationale Dodenherdenking op de Dam te kijken en ineens bedacht ik me, dat ik die herdenking al jarenlang niet meer op de televisie heb gezien. Ik ben dan immers nooit thuis. Op 4 mei én 5 mei reis ik doorgaans met SRC-gasten door Griekenland. We herdenken en vieren deze dagen dan onderweg.
Herdenken met de ruisende zee op de achtergrond
De Dodenherdenking om acht uur ’s avonds moet ik wel van te voren altijd even regelen, want in Griekenland is het dan 21.00 uur en tijd voor het diner. We zitten dan aan tafel te eten te midden van andere hotelgasten, er speelt muziek, iedereen is druk aan het praten, kinderen rennen rond, het personeel komt het eten uitserveren of er is een buffet. Er moet dus even overlegd worden, maar het is nooit een probleem. Samen met mijn gasten zijn we dan twee minuten stil (en als er anderen aanwezig zijn, dan respecteren zij die stilte) en die minuten zijn altijd bijzonder.
Vorig jaar echter besloot ik met mijn gasten naar buiten te gaan om op het terras, met de ruisende Griekse zee op de achtergrond, de doden te herdenken. Terwijl de vogeltjes floten, zoals dat ook altijd op de Waalsdorpervlakte het geval is, stonden we in een kring bij elkaar. En toen de twee minuten verstreken waren begon een van de gasten spontaan het Wilhelmus te zingen. Eén voor één vielen de anderen bij. Het gaf een gevoel van sterke verbondenheid. Het was een ontroerend moment. We kenden elkaar pas een dag, maar iedereen voelde zich vrij genoeg om zichzelf te mogen zijn.
Paasfeest met de Grieken
Zo in het begin van het reisseizoen mag ik meerdere van deze ontroerende momenten met de gasten delen. Zo herinner ik me de vele Griekse paasfeesten. Dit jaar kon ik dit feest van verbroedering en van een nieuw begin slechts op afstand meevieren met mijn vrienden in Griekenland. Maar ik zie nog zo mijn gasten voor me op voorgaande reizen. We deelden met elkaar in de vreugde op het moment dat het licht op aarde terugkeerde. Ik zie ons klaar staan met onze meegebrachte kaarsen om het licht te mogen ontvangen en verder door te geven. We wensen elkaar ‘nog vele jaren’, kussen elkaar gebroederlijk op de wang en breken de rood geverfde eieren. Ik zie de gezichten van mijn gasten stralen, terwijl ze genieten van het nachtelijke vuurwerk en van de gastvrijheid van de Grieken. Bij het paasontbijt verras ik ze met een kleine SRC-paasattentie. Een chocoladepaashaas voor in de paasboom of een speciale lokale lekkernij.
Ook het koningsfeest vieren we altijd onderweg met een kleine oranjeverrassing. Ik draag mijn oranje kralenketting en speld oranje bloemen op mijn kleding of op mijn rugtas, waar met Pasen een pluchen paashaasje en een Schots paasschaapje bungelen. Ook gasten laten zich niet onbetuigd. De één draagt oranje sokken, de ander een oranje zonnehoed, weer een ander heeft oranje snoepjes meegenomen.
Het feest van de lente
En dan is daar in het begin van ons reisseizoen ook nog de dag van de lente, 1 mei. In Griekenland wordt die dag uitbundig gevierd. Ook dit jaar. Helaas kon ik er niet ‘live’ bij zijn, maar in mijn herinneringen zie ik mijn gasten over het plein van het Ossias Loukasklooster lopen en enthousiast de vrouwen ontdekken, die daar onder de platanen met elkaar bloemenkransen aan het vlechten zijn. De kransen beschermen de Grieken een jaar lang tegen het kwade en brengen voorspoed. Ik herinner me een chauffeur die bij een zigeunermeisje een bloemenkrans kocht voor in de touringcar, achter de voorruit. En een andere chauffeur trakteerde de hele groep op verse aardbeien.
Ja, het zijn fijne herinneren aan bijzondere momenten die ik op onze reizen in het voorjaar mocht beleven. Speciale momenten, die gelukkig elk jaar weer terugkeren. Dus wellicht viert (en herdenkt) u deze momenten volgend jaar gewoon weer met ons ergens in de wereld…
Volg ons