Sant Jordi tijdens lockdown in Spanje
Afgelopen januari stond ik met andere reisleiders op de Vakantiebeurs in Utrecht, waar ik mijn grote passie voor reizen en Spanje mocht delen met de vele bezoekers aan onze prachtige stand. Het zag eruit dat het met de reislust helemaal goed zou komen! Het zou een goed reisjaar worden; mijn reisplanning was meer dan mooi en gevuld met prachtige reizen. Kleine scheurtjes in het geluk begonnen in februari met steeds verontrustender nieuws over het coronavirus, maar zoals waarschijnlijk iedereen maakte ik me er niet te druk over. Ik zou nog een reis begeleiden naar Bilbao en half maart naar Madrid. Ik had er zin in, al begonnen de wolken zich samen te pakken boven Europa.
In mijn dorpje Arenys de Munt, zittend in mijn stamcafeetje, ging het gesprek nergens anders meer over; vreselijke verhalen over Italië deden de ronde. En oei oei, ik zou naar Madrid gaan, daar was de beer ook los. Zelf dacht ik nog, als de reis doorgaat dan ga ik natuurlijk, maar op 13 maart werd het duidelijk dat alle musea in Madrid sloten. Een museumreis maken als je nergens naar binnen mag is natuurlijk onmogelijk, maar nog steeds viel het kwartje niet echt. De reis werd geannuleerd en ik verzette mijn vlucht naar Madrid naar een andere datum. Inmiddels heb ik die vlucht al 3x omgeboekt naar een andere reisdatum en nu eindelijk heeft de luchtvaartmaatschappij alles geannuleerd.
Zeer on-Spaanse gedragsregels
Ik zie me nog zitten op 14 maart met vriendinnen die allemaal in de horeca werken. Iedereen dacht dat er het weekend nog wel gewerkt zou worden. Niets was minder waar, op zaterdagochtend ging alles dicht, maar dan ook alles. In Spanje en dus ook in mijn dorp leeft men op straat, alle sociale contacten zijn altijd buiten. Wat nu? Er was nog weinig besef wat ons boven het hoofd hing en ach 15 dagen dat overleeft iedereen. We zijn nu 6 weken verder, 6 weken waarbij er groot en klein leed is geleden, waarbij er onrust en angst is verspreid en vreemde zeer on-Spaanse gedragsregels een norm werden. Geen gekus, geen omhelzingen en niet de straat op! Thuis zitten met je familie waar je normaal gesproken nooit mee thuis zit, met alle gevolgen van dien…
Niet zo gek dat mensen, omdat huisdieren wel uitgelaten mogen worden, met allerlei imaginaire huisdieren (knuffels, radiators en goudvissen) de straat op gaan. Je krijgt dikke boetes als je in je auto wordt aangehouden en je hebt geen goede reden of als je boodschappen doet en geen bon kan tonen. Je mag je familie in een ziekenhuis of elders niet bezoeken, je mag geen afscheid nemen van doodzieke of overleden familie of vrienden, je mag geen begrafenissen bijwonen en soms in het ergste geval weet je niet wat er met de resten van een overleden geliefde is gebeurd, die in alle hectiek zoek zijn geraakt. Allemaal de harde werkelijkheid van een totale lockdown waarvan we de gevolgen niet kunnen overzien.
Sant Jordi in 2020
23 april is een van de leukste dagen van het jaar als je in Catalonië woont: het is Sant Jordi (Sint Joris), de feestdag van de patroonheilige van alle Catalanen (al heeft men geen vrij op Sant Jordi). Het is zowel de internationale dag van het boek als de dag van de liefde, de Catalaanse Valentijnsdag. Iedereen hangt de Catalaanse vlag uit en de straten vullen zich met boekenkramen en rozenkramen. Want het is de gewoonte dat zij aan hem een boek schenkt en hij aan haar een roos. De roos komt van de legende van Sant Jordi. De dappere Sint Joris die aan de stadspoorten van Montblanc een hevig gevecht levert met een draak, die de door Sint Joris zeer geliefde prinses gevangen houdt. Joris doodt de draak en weet daarmee zijn prinses te bevrijden en uit het bloed dat vloeit uit de door Joris aangebrachte wonden bij de gedode draak, bloeit een roos. Joris plukt de roos en schenkt die aan zijn eeuwig geliefde prinses.
Sant Jordi is een feest dat zich bij uitstek op straat afspeelt. Iedereen koopt boeken en rozen, er zijn stalletjes met schrijvers die hun boeken signeren, er is muziek en gezelligheid. Je maakt je rondje langs vrienden en vriendinnen voor het delen van boeken en rozen. Dit jaar is alles anders. Hier en daar was er een bloemenzaak open of je kocht je rozen en boeken online. Toch probeerde iedereen een beetje Sant Jordi-gevoel te kweken door bijvoorbeeld mooie papieren rozen aan het balkon te hangen. Niemand, zelfs niet de alleroudsten onder ons konden zich herinneren dat Sant Jordi niet op straat gevierd kon worden. Maar nood breekt wet en mensen laten hun meest inventieve kanten zien en dat geeft hoop, veel hoop.
Saldremos de esto - we komen hier weer uit
Terug naar het dagelijkse leven. Op mijn berg waar de lente zijn gang gaat en er altijd klusjes zijn, beleef ik een ongekende tijd. Nog nooit in al mijn 26 jaar in Spanje ben ik in deze tijd van het jaar thuis geweest. Naast alle narigheid, al het leed, alle pijn en zorgen over hoe het verder moet, zijn er zoveel mooie momenten. De rust en het niet moeten, geven nieuwe ideeën en impulsen. Ik zoek naar nieuwe mogelijkheden voor ons prachtige werk. Het went, de wereld wordt klein en krijgt zijn routine: eens in de vijf dagen naar de supermarkt gemaskerd en gehandschoend. In het dorp hangt een vreemde stilte, niemand praat, ieder doet zijn ding en gaat weer snel naar huis. Hier en daar zie ik mijn cafémaatjes: er wordt wat onhandig gegroet. Een groter contrast met het normale Spaanse leven is niet denkbaar. Maar iedereen is het over een ding met elkaar eens: hoe dan ook Saldremos de esto (we komen hier weer uit).
En ja, ik mis mijn familie, mijn vrienden, mijn gasten en de mooie reizen, maar ik heb een groot vertrouwen in de toekomst: Saldremos de esto!
Volg ons