Mijn tekenmuze Nola en quarantaine in Napels
Voordat ik bij SRC reizen begon te werken als reisleidster studeerde ik aan de kunstacademie. Als kind was ik altijd aan het tekenen het was dan ook niet vreemd dat ik op de kunstacademie belandde, tekenen was letterlijk mijn leven. Een tweede liefde voor mij was en is nog steeds, Italië.
Toen ik na het afstuderen aan de kunstacademie voor SRC in Italië kon gaan werken, kon ik mijn geluk niet op. Mijn leven veranderde ontzettend en voor tekenen vond ik opeens geen rust meer. Het grootste deel van het jaar leefde ik in Italië. Ik vond een piepklein huisje in een historisch stadje in Lazio om dat na 7 jaar te verruilen voor Napels, waar ik nu nog steeds het grootste deel van het jaar in een Napolitaanse basso-woning leef. Mijn liefde voor Napels zit erg diep en toen in Italië de strenge maatregelen begonnen omtrent het corona virus besloot ik niet terug te gaan naar Nederland. Ik bleef in mijn geliefde stad.
Bassi in Napels
Zoals u weet is de quarantaine in Italië erg streng. Napels is een stad waar de mensen vooral buiten op straat leven. In het dichtbevolkte historisch centrum leven veel mensen in een donkere basso-woning. In de zomer zijn deze woningen koel en in de winter warm, maar omdat er weinig licht naar binnen komt zie je de mensen vaak buiten voor hun basso op een stoel zitten. Ook ik woon in een typische Napolitaanse basso in een van de smalle straten van het historisch centrum (zie ook mijn eerdere reisverhaal over de Napolitaanse bassi).
Tussen de middag schijnt de zon net daar voor mijn raam, waar ook ik een stoeltje buiten heb staan. In die 2 uurtjes dacht ik dus toch iets van zonlicht op mijn huid te kunnen voelen maar helaas. De politie controleert veel en rijdt iedere dag meerdere malen door de straat. Ik werd dan ook weggestuurd toen ze mij voor de 3e keer daar zagen zitten. Omdat ik hierdoor toch lichtelijk in paniek raakte bedacht ik mij dat ik mij moest focussen op andere dingen. Ik besloot met een oud stuk spaanplaat een tekentafel in elkaar te knutselen en installeerde deze voor mijn slaapkamerraam, de meest lichte plek in huis. Het tekenen kon beginnen en het werd een ware uitlaatklep.
Mijn tekenmuze Nola
Mijn meest geliefde tekenonderwerp werd mijn kat Nola. In deze tijd dat ik mijn vrienden, familie, collega's en SRC-reizigers moet missen ben ik zo gelukkig dat Nola mij gezelschap houdt. Nola heb ik twee jaar geleden van straat gered en sindsdien leeft ze binnenshuis. Op een avond bedacht ik mij ineens dat Nola nog niet om eten had gevraagd. Ik ging er van uit dat ze op de stoel onder de tafel lag te slapen, maar toen ik daar ging kijken besefte ik dat ze er niet was. Nola was verdwenen. Totaal in paniek liep ik om middernacht door de verlaten straten van Napels roepend naar Nola.
De tweede dag na haar verdwijning besloot ik haar foto met oproep overal in de buurt op te hangen. Ondertussen moest ik ook nog eens de politieagenten zien te ontwijken aangezien je alleen de straat op mocht voor de meest noodzakelijke boodschappen. Gelukkig kwam ik een aantal buren tegen die allemaal aanboden mij te helpen. Zoeken naar mijn verdwenen Nola was bijna onmogelijk. Ik hoopte dat zij zelf de weg terug naar huis zou vinden en besloot ondertussen door te gaan met het tekenen van mijn geliefde huisdier. Zes dagen na haar vermissing werd ik gebeld door een buurman. Hij had Nola op een parkeerplaats gezien, helemaal bang en vies. Ze zat onder een auto verstopt, ik moest gelijk komen.
Aangekomen zag ik haar niet zitten onder de auto, maar ik hoorde haar wel miauwen wanneer ik haar naam riep. Ze moest onder de motorkap zitten. Ik vroeg de eigenaar die gelukkig aanwezig was met nog een aantal andere ramptoeristen of hij de motorkap wilde openen. Op het moment dat hij deze opende vloog Nola er uit en ontsnapte aan al deze nieuwsgierige mensen. Ze was doodsbang. Die middag vond ik haar niet meer terug, maar ik wist nu dat zij in de buurt was en vertrouwde er op dat ze haar huis terug zou vinden. Die nacht bleef ik tot laat op met mijn ramen open, hopende dat zij naar binnen zou springen.
Gelukkigste vrouw in Napels
Uiteindelijk viel ik in slaap, maar om half 3 werd ik wakker omdat ik mijn buurvrouw hoorde roepen: “Micia, miciaaaa”. Ik was gelijk klaarwakker. Toen ik uit het raam keek vertelde mijn buurvrouw dat ze Nola had gezien, maar weer was gevlucht toen ze haar wilde pakken. Ik besloot de kant op te lopen in de richting waar zij naartoe was gevlucht. De straat was uitgestorven. Zachtjes riep ik Nola en zij beantwoordde mij met haar gemiauw. Omdat er nu geen ramptoeristen aanwezig waren durfde ze onder de auto vandaan te komen en had ik haar ineens weer in mijn armen. Om 3 uur 's nachts was ik ineens de meest gelukkige vrouw op aarde. Nog steeds is Nola mijn tekenmuze maar daarnaast, teken ik ook mensen in het typische Napolitaanse straatbeeld. Bent u benieuwd naar Nola en mijn tekeningen? U kunt ze terugvinden op mijn Instagram account.
Volg ons