De stille kracht
Op de middelbare school raakte ik geïntrigeerd door het boek 'De stille kracht' van Louis Couperus. Eigenlijk werd mijn interesse in dit verhaal al op veel vroegere leeftijd gewekt, toen de stille kracht op de televisie als serie werd uitgebracht. Ik was toen nog heel klein en moest uiteraard al lang in bed liggen als de serie begon, maar ik had ontdekt dat ik, als ik de gordijnen die bij de schuifdeur hingen stiekem een klein stukje opzij schoof, nog een glimp van de tv-beelden kon opvangen. Daar hoorde ik Pleuni Touw met Indische tongval klagen dat alles “so saaii” was en haar gegil onder de douche toen ze bespuugd werd met sirih, zodat het leek of ze onder het bloed kwam te zitten, ging door merg en been.
De echte stille kracht
Jaren later, toen ik in Indonesië reizen ging begeleiden voor SRC, werd ik geconfronteerd met de echte stille kracht. Op Sumatra verbleven we in een bungalowpark met vrijstaande huisjes. De Indonesische gids, chauffeur en bijrijder hadden mij gezegd dat daar geesten rondwaarden en dat zij echt niet in zo’n huisje gingen slapen. Ze zouden de nacht met elkaar in de bus doorbrengen en ik was van harte uitgenodigd om me bij hen te voegen. Mijn nuchtere Nederlandse kant zei mij dat ik gewoon lekker in mijn bed moest gaan slapen, maar ik vond het toch wel spannend worden toen ik in mijn eentje in het donker van de eetzaal naar mijn huisje liep.
Eenmaal in bed werd het nog spannender, want wat waren toch al die geluiden rond mijn huisje? Getik, geklop en toen ik het gordijn voor het raam wegschoof zag ik vanuit mijn ooghoek een witte gedaante opdoemen. Toen ik nog eens goed keek, was hij weg. De volgende ochtend keken mijn Indonesische collega’s mij met grote schrikogen aan toen ik ze over mijn ervaringen vertelde, want ze waren er zeker van dat ik de “Witte Hadji” die nacht op bezoek had gehad.
De krokodillenman
Een andere keer dat ik daar verbleef gebeurde er iets wonderlijks met de receptionist. Terwijl we om hem heen stonden, draaiden zijn ogen plotseling weg, viel hij op de grond en begon hij heftige kronkelende bewegingen te maken. Onze gids gilde dat de geest van een krokodil in hem gevaren was en dat dit Goena Goena, zwarte magie, was. Gelukkig wist onze bijrijder zijn hoofd erbij te houden en wierp zich boven op de “krokodillenman”. Hij hield hem stevig vast en begon religieuze spreuken over hem uit te roepen. Langzaam werd de man rustiger en verdween de krokodil uit hem. Even later stond hij weer kalm en bedaard achter de receptie onze groep in te checken. Uiteraard was onze bijrijder de held van de dag, want hij had de stille kracht kunnen beteugelen. Mijn fascinatie voor het mysterieuze Indonesië is op die dag alleen maar groter geworden.
Wilt u ook de stille kracht van Indonesië ervaren en kennismaken met dit prachtige, mysterieuze land? Maak met mij of een van mijn collega’s een rondreis door Indonesië: een ervaring om nooit te vergeten!
Volg ons