Heimwee naar reizen
Gisteren werd ik in deze coronatijd overvallen door een gevoel van heimwee. Dit heimwee had niets te maken met een verlangen naar huis, maar juist naar het tegenovergestelde, het diepe verlangen naar reizen. Ik word heel gelukkig als ik op een plek ben die ver buiten mijn referentiekader ligt. Ik voel daar geen angst, geen onzekerheid. Ik ga daar helemaal op in het moment en voel in elke vezel in mijn lijf dat ik leef.
Het heimwee overviel mij op een markt in een Istanbulse volkswijk. Ik kocht kruiden bij een man die afkomstig is uit Syrië. Zijn Arabische accent bracht herinneringen teweeg aan gelukkige momenten in het Midden-Oosten: slenterend door de soek van Aleppo, rijdend op een dromedaris door de woestijn van Wadi Rum, plezier makend met mijn Omaanse collega’s.
Even verderop kocht ik noten en terwijl ik afrekende gaf ik per ongeluk een buitenlandse munt. De verkoper boog zich over de munt om te zien waar deze vandaan kwam. Toen de man verrukt uitriep dat het een munt uit Libanon was, voelde ik een steek door mijn hart. Dat was het land dat ik halsoverkop had moeten verlaten toen het coronavirus uitbrak. Ik was vergeten om deze laatste Libanese munt uit mijn portemonnee te halen.
De vriendin met wie ik samen op de markt was kocht dadels en liet mij er van proeven. Het waren verse dadels en die smaak in mijn mond bracht mij terug naar Marokko. Het land dat ik beschouw als het land van geuren en kleuren met z’n Noord-Afrikaanse flair en z’n kasbahs. Waar ik me altijd verbaas over de kleur van de woestijnbergen die oranje afsteken tegen de felle blauwe lucht.
Op weg naar huis passeerde ik de Iraanse ambassade en wederom werd ik overvallen door het gevoel van heimwee. Aan de muur van het gebouw prijkten foto’s van onder andere de Poort Van Alle Naties in Persepolis, de Brug-met-33-Bogen in Isfahan en de tombe van de dichter Hafez in Shiraz. Wat mis ik dit prachtige land met zijn bijzonder vriendelijke bevolking.
Thuisgekomen probeerde ik de storm die dit heimwee teweeg had gebracht te kalmeren, maar dat lukt niet in een huis dat eigenlijk een museum van heimwee is. Op de vloer ligt een zijden tapijtje dat ik kocht in Isfahan, aan de muur hangt een schilderij waarop bedoeïenen afgebeeld staan die met hun dromedarissen door de Marokkaanse Sahara trekken, op de tafel ligt een kleed uit Oman met daarop een kleurig beeldje uit Ethiopië en naast mijn bed staat een beeld van Hanuman, de hindoe-apengod die ’s nachts over mij waakt.
Hoe kan ik deze storm van heimwee tot rust brengen? Zal dat ooit lukken of moet ik daarvoor wachten tot ik de wijde wereld weer in kan trekken in een post-coronatijdperk?
Volg ons