Glasvensters van Marc Chagall

In dit voorjaar ging ik op zoek naar het woonhuis van Marc Chagall in Sint Petersburg. De man die je, terugkijkend op zijn leven, kunt beschouwen als een van de grootste beeldend kunstenaars van de 20e eeuw. Een bescheiden dorpsjongen, die op de een of andere manier regelmatig in zijn leven in het brandpunt van de geschiedenis en van de geschiedenis van de moderne kunst terecht kwam. Een bescheiden en poëtisch man, wiens talenten al vroeg en door vele kenners werden erkend.

In de mooie serie waarin Jeroen Krabbe het leven van Marc Chagall volgde zag ik opeens een mij bekende werkkamer: het kantoor van mijn beste vriend Viktor in zijn periode als stadsarchitect van Sint Petersburg. Het bleek dat in die kamer, toen in gebruik door de revolutionair Lunacharski, Chagall in 1918 het verzoek had gekregen om minister of volkscommissaris van cultuur te worden in het Rusland van vlak na de Oktoberrevolutie. Hij weigerde die functie, hij vond zichzelf geen politicus, maar kreeg daarna wel de opdracht een kunstacademie op te zetten in Vitebsk, zijn geboorteplaats in Wit-Rusland. Dat stadje is decor van veel van zijn prachtige dromerige werken zoals de vioolspeler op het dak, geschilderd in Parijs op een tafelkleed dat hij in Vitebsk van zijn jonge geliefde Bella kado had gekregen, en nu prachtig gerestaureerd te bewonderen is als onderdeel van de eigen collectie van het Stedelijk in Amsterdam.

Vele decennia later krijgt Chagall mooie opdrachten voor monumentale kunstwerken in glas. De kleuren in de kunst van Chagall sluiten wonderbaarlijk aan bij de toepassing van glas als scheppend medium. Met gekleurd glas kun je een zuiverheid en sprankeling bereiken die je met het werken met olieverf niet kunt evenaren.