Een verloren jaar in Istanbul
Nadat ik een zomer vol reizen achter de rug heb, ben ik weer thuis, in Istanbul. De herfst is begonnen, het is nog niet koud maar er valt af en toe een regenbuitje. Ik heb wat boodschappen nodig en ga mijn vaste loopje maken door het toeristische Sultanahmet, de wijk waar ik woon.
Een wandeling door Sultanahmet
Tijdens mijn wandeling kijk ik om me heen en zie hoe rustig het is. Gewoonlijk is dit een drukke maand, maar nu zie ik obers en souvenirverkopers lusteloos rondhangen. Ik loop een souvenirwinkel binnen en de verkoopster die blij is met de komst van een klant, knoopt een gesprek met me aan. Ze wil graag wat Nederlands leren en nadat ze de zin ‘hoe gaat het met jou’ vlekkeloos heeft leren uitspreken, krijgen we het over het toerisme of liever gezegd over het toerisme dat er niet is. Ze zegt dat dit jaar een verloren jaar is. Bomaanslagen, een poging tot een coup, en de constante negatieve berichtgevingen in de media zorgen er voor dat buitenlanders niet naar Turkije komen. Ze is niet blij, maar ze hoopt op betere tijden, Inshallah volgend jaar!
Als ik verder loop kom ik een kennis tegen die mij staande houdt. Hij heeft een reisagentschap en vertelt me dat hij wanhopig is omdat er geen toeristen zijn om tours aan te verkopen. Weer een klein stukje verder spreekt een vriend mij aan die mij vertelt dat hij de locatie van zijn restaurant heeft veranderd. Hij is van een zijstraatje verhuisd naar de hoofdstraat. Vol trots laat hij mij zijn keurige restaurant zien met daarnaast een ruimte waar waterpijp gerookt kan worden. Ik heb in het verleden vaak bij hem gegeten als ik gasten uit Nederland had. Zijn restaurant zat altijd vol. Nu is het afgezien van twee waterpijp rokende dames, helemaal leeg. Hij zegt me hetzelfde als de mevrouw in de souvenirwinkel: ‘Dit is een verloren jaar. Laten we hopen dat het volgend jaar weer beter wordt, Inshallah!’.
De veerkracht van het Turkse volk
Op weg naar huis kom ik langs het Indiase restaurant, waar de Syrische Naif werkt die ik al een paar jaar ken. Hij is met zijn gezin drie jaar geleden gevlucht uit Syrië. Als ik vraag hoe het met hem gaat, verzucht hij: ‘Ach het is een verloren jaar, we hebben niets te doen. Er zijn geen toeristen. We zitten de hele dag te wachten, maar er komt niemand’. Hij werkt voor een laag loon en is afhankelijk van de fooien die hij krijgt. Ondanks het weinige geld dat hij verdient, probeert hij toch elke maand een kleinigheid te sturen naar zijn familie in Aleppo.
De media geven nieuws over de Turkse politiek, de president, het terrorisme, maar niet over de gewone Turkse man of vrouw die geen geld meer verdient omdat er geen toeristen meer komen. Regelmatig wordt mij gevraagd hoe het nu is in Turkije, of ik niet bang ben, of mijn leven hier heel erg veranderd is. Elke keer geef ik hetzelfde antwoord: nee mijn leven is niet veranderd en nee ik ben niet bang. Ik kan ze vertellen over de aanslagen en de couppoging, omdat ik die heb meegemaakt, maar ik vertel veel liever over de veerkracht van de gewone mensen die niets met terrorisme of politiek te maken hebben. Als het even kan geven ze niet op. Dit was een verloren jaar, maar volgend jaar is er weer een jaar. Laten we ons daarop voorbereiden. Laten we hopen op betere tijden en zorgen dat we daar klaar voor zijn.
Volg ons