Een kerstboom vol reisherinneringen
Nu de blaadjes aan de bomen in de najaarszon rood, geel en oranje kleuren, begint het langzaamaan bij me te kriebelen. Overal zie ik bolvormige chrysanten opduiken en straks zullen ook de witte winterrozen (helleborussen), de rode kerststerren en de eerste kerstbomen (liefst met kluit in pot) zich weer laten zien. Daar waar vroegtijdige paashazen, sinterklaas-letters en valentijnsboeketten me enigszins bedenkelijk mijn wenkbrauwen laten optrekken, kan ik me enorm verheugen op de vroegtijdige tekenen van de kerst.
Ik houd van de kerst. Doorgaans staat mijn levende kerstboom langer dan Driekoningen (6 januari), de traditionele datum waarop de laatste kerstdecoraties uit huis verdwenen dienen te zijn. De feestelijke lichtjes en de glinsterende ballen, ik kan er heerlijk van genieten. Elk jaar hangt er een nieuwe aanwinst te midden van mijn kleurrijke kerstverzameling. Het is een soort van traditie geworden. Jaarlijks, onderweg op mijn reizen, sta ik mezelf toe één nieuwe kerstdecoratie aan te schaffen. Zo is mijn boom verworden tot een boom vol herinneringen, waarbij ik heerlijk kan wegdromen.
Van engeltjes uit Durham tot een klokje uit Keulen
Zie daar het glazen engeltje, dat ik in de kathedraal van Durham ontdekte (nou ja, in de shop aldaar). Ze vergezelt een witkanten engeltje, dat ik tijdens een kerstreis in Brugge aantrof. Op diezelfde reis, struinend over de kerstmarkten van Gent, werd mijn oog getrokken naar twee houten engelen. Ze waren te zwaar om in de boom te hangen. Toch nam ik ze met me mee. Daarmee doorbrak ik enigszins mijn eigen traditie, maar ach, het was ook een bijzondere kerstreis. Ik zie mijn gasten nog over de besneeuwde bruggen schuifelen, langs fonkelend witte grachten op weg naar de kathedraal toe, waar we oog in oog kwamen te staan met het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. In mijn boom hangt ook een glazen klokje uit een museum in Keulen, waar een tentoonstelling te zien was over de Drie Wijzen. Een kleurrijk beschilderd keramieken klokje vond ik op een marktje in Zagreb. Een jaar daarvoor trok op een vlooienmarkt nabij de Eufrasiusbasiliek in Poreč een Madonnabeeld met kind mijn aandacht. Ze stond daar zo verloren tussen allerlei prullaria, ik moest haar meenemen.
Notenkraker herinnert aan sprookjesachtig Venetië
Vrolijk word ik nog altijd van de Scandinavische kaboutertrollen met glinsterend engelenhaar, die zich tussen de dennennaalden schuilhouden. Natuurlijk huist er ook een notenkraker in mijn boom.. Ik wist zo’n notenkraker-soldaatje op de kop te tikken in de Christmas Shop in Edinburgh op de Royal Mile, de straat die het kasteel met het koninklijke Holyroodhouse Palace verbindt. Ik ben weg van het ballet van de Notenkraker, dat op prachtige muziek van Tsjaikovski is gechoreografeerd. Hoe bijzonder was het dan ook dat tijdens een kerstreis naar Venetië een balletgezelschap daar de Notenkraker danste? Zo zaten we ineens in een knus theater, omgeven door rood pluche, terwijl nabij, in het donker, het water van het Canal Grande aan ons voorbij klotste. Onderwijl genoten we van de feeën, de wervelende grijze muizen en de dansende dwarrelende sneeuwvlokjes op het toneel.
Sprookjesachtig mooi was ook de zonsondergang. In een goudgele gloed gleden de zonnestralen weg over het water van de lagune. Later begonnen duizenden lichtjes te twinkelen in de donkerblauwe nacht. Dansend werden ze weerspiegeld in het mysterieuze water. Varend in een vaporetto gingen we onder de Rialtobrug door, die baadde in het kerstlicht. Op een markt werden kerststalletjes verkocht met allerlei figuurtjes. Eerder hadden we in de Scuola Grande di San Marco al een prachtig kerststaltafereel bewonderd. De kerststal van Venetiaans glas, in de San Marco basiliek, was al even bijzonder en feestelijk. Maar moest daar wel wedijveren met de betoverende, goudglanzende Byzantijnse mozaïeken. ’s Avonds klonk over het water de muziek van Vivaldi (in Venetië geboren) en hoorden we in kerken kerstkoren zingen. In de musea bewonderden we de Madonna’s met kind. Ik liet me er inspireren en waagde me aan een eigen werk. Ook een traditie van me, zo rondom de kerst.
Wegdromen naar geliefde oorden bij de kerstboom
Ik kijk weer naar mijn boom, waar een ouderwetse, rood, geel, groene kerstbal, meegenomen uit Athene, zacht glinstert. Griekse iconen rondom me glanzen mee. Ze laten me weer in Griekenland zijn. In mijn boom hangt ook naast een kerstman uit Wales, een trommelaar uit Leipzig en een afbeelding van de Christus Pantocrator uit de Siciliaanse Dom van Cefalù. Niet in mijn boom, maar wel nabij, staan de kleurrijke lampjes van het Bosnische Mostar. Ze vormen een baken van licht. Ja, licht in donkere dagen, dat is waar de kerst voor staat. Ooit werden in deze tijd van het jaar de voorchristelijke lichtfeesten gevierd. Later was het met de geboorte van Jezus, dat het licht weer op aarde terugkeerde. Ja, eigenlijk zou elke dag het licht gevierd moeten worden. Mijn boom gaat in ieder geval ook deze kerst Driekoningen weer overleven. Te graag droom ik weg bij de lichtjes en reis ik af naar geliefde oorden. Of beter nog, ga ik daadwerkelijk op reis en voeg nieuwe herinneringen aan mijn boom toe. Wellicht dat deze kerst ook u naar sprookjesachtige bestemmingen brengt?
Ga mee op kerstreis
Wilt u ook een kerstreis maken om nooit te vergeten? Ga mee met reisleidster Astrid of een van haar collega's en vier dit jaar de feestdagen op reis! Bekijk onze kerstreizen.
Volg ons