Een Chinese vrouw - deel 7
Met iedere stap die mij dichter bij het hotel bracht, voelde ik mij ook zekerder worden. Of dat ook gold voor de twee mannen achter mij viel te betwijfelen. Ik hoorde hen druk praten, maar meer dan dat konden ze niet. Ze konden mij zo in de drukte van de mensenmassa moeilijk dwingen iets te doen, waar ik het niet mee eens zou zijn.
Eenmaal bij het hotel aangekomen zei ik tegen hen dat ze bij de ingang moesten wachten. Er zat voor hen niks anders op. De portiers letten er redelijk goed op dat er geen ongenode gasten naar binnen kwamen. Bijna kreeg ik medelijden met hen: voor mij was duidelijk dat ik die avond niet meer naar beneden zou komen en dat ze dus naar hun centen konden fluiten. Iets wat hun baas niet echt zou waarderen. In de ogen van hun baas zouden ze niet alleen hebben gefaald door geen geld te vangen, maar wat voor hen misschien nog erger was, ze hadden ten opzichte van hun baas groot gezichtsverlies geleden.
Geen spannende dingen meer
Eenmaal bovengekomen werd ik op de gang aangesproken door twee van mijn gasten die bezorgd vroegen of het allemaal wel goed met mij ging. Blijkbaar zag ik er erg bleekjes uit en was de spanning van de afgelopen uren duidelijk van mijn gezicht te lezen. Nog vol van de adrenaline begon ik mijn verhaal te vertellen. Hoewel ik mijn gasten niet wilde storen met mijn avontuur, wist ik ook dat ik mijn verhaal kwijt moest om te kunnen slapen. En tja, toen ze aanboden om een glas whiskey (gratis !) te komen drinken schoot ik in de lach en was de spanning ook weer snel verdwenen.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat ik de volgende dag niet helemaal zeker was of de mannen mij niet alsnog zouden opwachten bij het hotel. Dat was voor mij een goede reden om heel waakzaam te zijn bij het verlaten van het hotel richting de touringcar, liep ik deze keer niet voorop maar wist me veilig tussen mijn gasten te mengen. Voor mij was deze spannende ervaring goed afgelopen, maar voor de zekerheid heb ik het destijds niet aan mijn leidinggevende verteld… Zou toch een beetje raar zijn overgekomen op haar als je nog maar net begonnen bent als reisleider.
Massages heb ik in al die reizen die daarop volgden nog meer dan voldoende gehad, maar dan wel veilig in een duidelijk zichtbare spa of in mijn hotel. Geen spannende dingen, maar gewoon relaxen en genieten, zoals het eigenlijk ook hoort.
Mianzi
Hoe meer ik door China reisde, des te beter leerde ik niet alleen het land maar vooral ook hun cultuur kennen. Het begrip gezichtsverlies werd voor mij steeds concreter. Mianzi (gezicht) zou je kunnen zien als het sociaalkapitaal van een persoon, bedrijf of zelfs van een land. Hoe meer gezicht je hebt, des te meer kijken mensen (en dus ook bedrijven en landen) tegen je op. Het maakt jou ook sterker en bepaalt mede jouw positie in jouw guanxi, u weet nog wel, dat ‘netwerk’. Wij westerlingen denken daar soms heel makkelijk over. Heb je een keer een fout gemaakt, dan is dat niet leuk. Je kunt erop aangekeken worden, maar normaliter kan je na even op de blaren gezeten te hebben ook weer verder.
Voor een Chinees geldt dat niet! Hij of zij zal er alles aan doen om zichzelf, maar ook die ander geen gezichtsverlies te laten lijden. Want als het gezichtsverlies te groot is, kan dat betekenen dat de mensen uit jouw guanxi jou laten vallen en jij dus geen guanxi meer hebt. Hierdoor sta je er nagenoeg alleen voor en kun je niet echt goed meer functioneren. Ook als reisleider in China was het vaak laveren om bijvoorbeeld een gids geen gezichtsverlies te laten lijden, dat ging meestal goed maar oeps, ik zal nooit vergeten hoe ik ooit een Naxi-dame groot gezichtsverlies heb laten lijden.
In het volgende deel leest u daar meer over.
Volg ons