Een Chinese vrouw - deel 4

Mijn angst was dat zij als kwetsbare alleenstaande vrouw op de één of andere manier verwikkeld zou kunnen raken in praktijken die het daglicht niet konden verdragen. Hoe kon ik ervoor zorgen dat die tentakels haar niet in hun greep konden krijgen? Ondertussen namen haar geldzorgen toch wel toe. Ze probeerde wel aan werk te komen, maar dat lukte niet echt. Ze opperde dan ook een keer om dan maar één of twee kamers te gaan verhuren, zodat er toch wat geld binnen zou komen. Gelukkig begreep ze mijn nee voor dat idee. Aangezien het uiteindelijk ook lukte om haar in aanmerking te laten komen voor een uitkering, waren haar ergste geldzorgen voorbij. Met wat minder geldstress kon ze beginnen aan een nieuw leven, missie geslaagd zou je zeggen…

Helaas kreeg ik een paar weken later een berichtje van haar of ik even langs wilde komen. Ze had waarschijnlijk toch nog wat problemen… Ze had bezoek gehad van de woningbouwvereniging die een tip wilde onderzoeken over mogelijke onderhuur waar ze schuldig aan zou hebben gemaakt. Hortend en stotend kwam het verhaal eruit. De Chinezen hadden haar gevraagd om een kamer te verhuren aan een zogenaamde Chinese studente die nergens anders een kamer kon huren. Su kon haar wel helpen en bovendien zou er ook nog wat mee verdienen.

Ik houd wel van een beetje spanning

Su heeft naar eigen zeggen in eerste instantie verscheidene keren nee gezegd. Omdat de Chinezen haar onder druk begonnen te zetten, niet alleen met emotionele chantage (wij hebben jou geholpen dus kan je nu mooi wat terugdoen), maar ook met dreigementen dat zij genoeg mensen kenden die het haar moeilijk konden maken, is ze uiteindelijk gezwicht. Volgens haarzelf zonder daar geld voor te vragen, maar die vraag laat ik maar in het midden. Om voor mij nog onduidelijke redenen heeft ze deze onbekende ‘studente’ tegen de wil in van de Chinezen toch na twee weken uit huis gezet. Kort daarna kwam er via de politie een tip binnen bij de woningbouwvereniging dat Su dus een huurster in haar huis zou hebben gehad. Ondertussen hebben de Chinezen Su gewaarschuwd om nooit hun namen aan de woningbouwvereniging te vertellen en dat gold ook voor mij. Ze wisten Su precies te vertellen wie ik was en waar ik woonde. Hoe ze dat allemaal weten is de grote vraag; ik maak me er niet zo druk om, ik houd wel van een beetje spanning.

Dat is natuurlijk ook een beetje grootspraak. Ik kan me mijn tweede reis naar China nog heel goed herinneren, toen ik tijdelijk werd vastgehouden door een paar Chinezen en het er allemaal niet zo goed voor mij uitzag. Als ik het volgende deel van het verhaal schrijf, kan ik er zeker om lachen, maar dat was destijds niet echt het geval.