Een Chinese vrouw – deel 2
Voordat ik begon aan mijn baan bij de Belastingtelefoon had ik mij opgegeven voor vrijwilligerswerk bij een organisatie, die als doelstelling heeft mensen te helpen die het even niet alleen redden. Eigenlijk speelde dit idee van vrijwilligerswerk al jaren door mijn hoofd, maar door mijn vele reizen was dit gewoon onmogelijk. Het is wel de bedoeling van dit vrijwilligerswerk dat je hier wekelijks tijd aan besteed en dat lukt als reisleider nu eenmaal niet.
Als vrijwilliger bij deze organisatie is het de bedoeling dat je de deelnemer helpt bij het in orde brengen van zijn administratie, inzicht te krijgen in inkomsten en uitgaven, bezittingen en schulden; zeg maar een soort budgetcoach. Tijdens het kennismakingsgesprek bij deze organisatie had ik natuurlijk verteld over mijn werk als reisleider, de landen die ik allemaal bezocht had en dat mijn liefde vooral in Azië lag.
Ik weet nog steeds niet goed of ik er verstandig aan heb gedaan om dit laatste te vertellen, maar feit is dat ik even later ´gekoppeld´ werd aan een dame uit China, ik zal haar bij deze uit privacy overwegingen Su noemen. Bij ons kennismakingsgesprek was Su erg verbaasd toen ik vertelde dat ik zeker wel dertig keer in China ben geweest, dat ik zeer geïnteresseerd ben in de Chinese cultuur, hun politieke en sociaaleconomische ontwikkeling en dat de echte Chinese keuken zeer hoog op mijn lijstje van favoriete keukens staat.
Wegwijs maken in de wirwar van regels
Su is afkomstig uit Shanghai, heeft daar op haar werk een Nederlandse man leren keren, werd verliefd en is met hem naar Enschede vertrokken om daar uiteindelijk ook te trouwen. Iets waar haar ouders zeer blij mee waren, hun ongetrouwde dochter van veertig was toch een smet op de familie, waar dan ook in de wijk flink over geroddeld werd. Maar helaas bleek de roze wolk niet groot genoeg: vooral cultuurverschillen hebben hen uit elkaar gedreven, wat uiteindelijk dan ook zou leiden tot een scheiding. Su stond op straat en moest zich vanaf dat moment maar alleen zien te redden in een maatschappij die ze eigenlijk niet goed kende; haar man was altijd degene geweest die alles regelde.
Dankzij een urgentieverklaring kreeg ze al snel een huurwoning toegewezen en kon ze opnieuw beginnen, maar de vraag was, hoe moest ze dat doen? Geen werk, geen inkomen en ook niet goed wetend hoe je zaken in Nederland moest regelen. Dat was het moment waarop ik in beeld kwam, het werd mijn taak om haar wegwijs te maken in de wirwar van regels zoals we die in Nederland kennen.
Helaas, maar wel heel begrijpelijk, had Su zich ondertussen ook gestort in de Chinese gemeenschap in Enschede, die haar ook omringde met allerlei hulp en adviezen. Waaronder het advies om zich niet teveel in te laten met de Nederlanders en de officiële instanties, die waren niet echt te vertrouwen. Bovendien had ze die niet nodig, de Chinezen zouden haar wel helpen. Ze hoefde zich nergens zorgen om te maken, vertrouw maar op ons.
Op dat moment kwam eigenlijk voor het eerst het begrip guanxi om de hoek kijken. Guanxi is een moeilijk te vertalen begrip, maar het heeft te maken met de speciale relatie die Chinezen met elkaar hebben. Het gaat verder dan ons begrip van netwerk. Het is een relatie tussen een groep mensen, waarbij elkaar vertrouwen en helpen, maar ook verplichtingen naar elkaar hebben erg belangrijk zijn. Hoe dat in de praktijk werkt, leest u in het volgende deel.
Volg ons