De zingende revolutie in Estland
Welke hoort in het rijtje niet thuis? De Franse Revolutie. De Agrarische Revolutie. De Zingende Revolutie. De Russische, de Industriële, de Amerikaanse. Grote kans dat u 'Zingende Revolutie' zult raden. En toch hoort die wel degelijk in dit historische rijtje van gedenkwaardige gebeurtenissen thuis. Het is het onwaarschijnlijke verhaal over hoe een klein volk zich al zingend een weg naar de vrijheid zong.
De zingende revolutie in Estland
De inlijving bij de Sovjet-Unie, de Tweede Wereldoorlog, de Stalin Terreur. Het kleine Estse volk kreeg in korte tijd heel wat te verduren. Na de oorlog werd de ontwikkeling van het landje zo gepland dat grote aantallen arbeiders uit andere delen van de Sovjet-Unie nodig waren. Op den duur zouden de Esten een minderheid worden, die, zo verwachtte men in Moskou, vanzelf op zou gaan in het grote Sovjet volk. De Esten moesten vrezen voor het voortbestaan van hun cultuur.
Gustav Ernesaks (zijn standbeeld kun je nog zien in op het Zangveld in Tallinn) schreef het prachtige 'Mu Isamaa on minu harm' (Mijn Vaderland is mijn Liefde) op de woorden van de nationale dichteres Lydia Koidula. In de jaren '50 was het lied nog verboden, maar na de dood van Stalin begonnen de Esten het (ondanks het verbod erop) telkens weer te zingen aan het eind van ieder Zangfestival (4-jaarlijkse door de helft van de Esten bezochte evenementen.) In 1969, een jaar na de Praagse Lente, bleven de Esten het lied herhalen. Keer op keer. De Sovjet autoriteiten verordonneerden de mensen het terrein te verlaten, zonder resultaat. Ze lieten de militaire band proberen het geheel te overstemmen; maar een militaire band is geen partij voor 150.000 uit volle borst zingende Esten. De Zingende Revolutie was geboren.
Mijn bloeiend Estland
Wat het voor de Esten betekende? Ik sprak ooit een Ests historicus, die bij die gelegenheid aanwezig was. Hij vertelde: "Grote dingen beginnen klein. Één enkeling zette het lied in. Eén enkeling had als eerste de moed. En voor we het wisten stonden wij, het kleine, vergeten, onderdrukte Estse volk als één stem ons nationale lied te zingen. Keer op keer. En met iedere keer voelden we onze kracht groeien. Iedereen dacht de laatste te zijn die zich het lied nog kon herinneren. Dat met hem of haar het lied, en Estland zou sterven. Maar nu? We keken elkaar verwonderd aan. 'Jij kunt het je ook nog herinneren? Jij ook? jij ook? Nog nooit zag ik zo veel mensen huilen... En al zingend was er ineens dat sprankje hoop. Misschien was het nog niet te laat?'
Dit jaar is Estland voorzitter van de EU. Het land geldt als een voorloper op het gebied van digitale technologie, en als een stabiele en vooruitstrevende democratie. Het is hard op weg het welvaartsniveau van Finland te evenaren. Al zingend baanden de Esten zich een weg. Niemand weet wie die ene man of vrouw was die toen dit lied inzette:
Mijn Vaderland is mijn Liefde
Aan wie ik mijn hart gegeven heb
Ik zing je toe, mijn opperste geluk
Mijn bloeiend Estland
Jouw pijn doet mijn hart koken
Jouw geluk en vreugde maakt het blij
Mijn Vaderland...mijn Vaderland
Mijn Vaderland is mijn Liefde
Ik zal het nooit in de steek laten
Als het moet zal ik er honderd keer voor sterven
Als vreemde afgunst het belaagd
Maar in mijn hart zul je blijven leven
Mijn Vaderland...mijn Vaderland
Mijn Vaderland is mijn Liefde
En als ik ten ruste wordt gelegd
Moge het dan in jouw armen zijn
Mijn Geliefde Estland
Je vogels zullen een slaaplied voor me zingen
Je bloemen zullen bloeien uit mijn as
Mijn Vaderland...mijn Vaderland
Volg ons