De Tuin in Istanbul
Vanwege de coronacrisis is het reizen tot stilstand gekomen. Het was een grote schok om het leven plotseling op een totaal andere manier te ervaren. In plaats van mijn drukke reisschema te volgen en onze gasten rond te leiden door landen die mij zeer geliefd zijn, zat ik ineens thuis. Het was een soort bubbel waar ik in zat, misschien zelf een soort shock waar ik in verkeerde; de tranen zaten me hoog.
Een stap tegelijk
Ik moest een manier vinden om hiermee om te gaan. Een tekening die ik opgestuurd kreeg waarop een paard en een jongen door een bos lopen gaf me inzicht. De jongen zegt “Ik kan geen doorgang zien”, het paard antwoordt daarop “kun je je volgende stap zien?”. “ Ja”, zegt de jongen en het paard zegt “dan zet je alleen die”. Die tekening deed me realiseren dat ik in het moment moest leven en alleen maar moest bedenken wat mijn eerst volgende stap zou zijn. Elke keer was er weer een volgende stap. En dat was voldoende.
De Tuin
En toen kwam De Tuin in mijn leven. Achter mijn woning in Istanbul bevindt zich de sprookjestuin van mijn huisbazin. De tuin is prachtig en heeft een groot terras met uitzicht op de Zee van Marmara. Ik mag die tuin ook gebruiken en loop er regelmatig doorheen, maar kijk er eigenlijk nooit goed genoeg naar omdat ik altijd duizend-en-een andere dingen aan mijn hoofd heb.
In de weekenden hebben wij nu een totale lockdown, dat betekent dat iedereen in huis moet blijven en alleen de ziekenhuizen, de apotheken, de dierenartsen en de bakkers open mogen zijn. De stilte van een stad met 17 miljoen inwoners is overweldigend. Tussen de tuin en de Zee van Marmara loopt een snelweg, waar altijd een hoop lawaai vandaan komt. Nu rijdt er niets en kan ik het geluid van de zee horen: de golven die tegen de kust kabbelen en de meeuwen krijsend boven het water. De dolfijnen hebben vrijspel, regelmatig zie ik ze door het water duikelen.
Ordening en rust
Ik bood mijn huisbazin aan om te helpen in de tuin en ze liet me al het onkruid zien dat gewied moest worden. Mijn dagen vul ik nu met deze klus. Uren achter elkaar ben ik er mee bezig, het zweet loopt langs mijn gezicht, ik wroet in de aarde en stukje bij beetje bevrijd ik de tuin van zijn indringers. Ik ben nooit alleen want mijn katten Minos, Mamapoes, Roodje, Grijsje en Kleintje vinden het ongelofelijk interessant wat ik aan het doen ben. Soms liggen ze naast me in de zon te dommelen en soms rennen ze achter takjes en insectjes aan. Deze tuin is mijn therapie. Elke volgende stap in deze tuin betekent een stukje ordening van de tuin en een stukje rust in mijn hoofd.
Hoe lang we hier nog vastzitten in lockdown weet ik niet, maar de tuin is groot genoeg om nog vele volgende stappen in te zetten.
Tekening uit The Boy, the Mole, the Fox and the Horse van Charlie Mackesy
Volg ons