De groene vingers van de Britten

Zet mij in een tuin vol bloemen, struiken en bomen en als vanzelf tovert zich een brede glimlach op mijn gezicht. De zoete en kruidige geuren, het gekwetter van vogels, het gezoem van honingbijen en de fladderende vlinders, ik kan er intens van genieten. Denk ik aan tuinen, dan denk ik aan de uitbundige bloemenweelde van Schotse kasteeltjes als Cawdor of Crathes of aan de tuinen in Melrose, of in Cornwall, waar ze de Lost Gardens van Heligan nieuw leven hebben ingeblazen.

Ja, de Brit heeft groene vingers. Je kunt hem zo uittekenen: snoeimes in gehandschoende ene hand, mandje rozen in de andere, brede flaphoed op het hoofd en een fleurig schort voorgebonden. Of het nu Engelsen, Schotten, de Cornish, Welsh of die van Devon zijn, tuinieren zit hen in het bloed. Geen wonder dat je de ‘green man’, zijn grijnzende gezicht omgeven door gebladerte (wellicht een (voor)christelijk vruchtbaarheidssymbool van groei), nog regelmatig tegenkomt onderweg in Groot-Brittannië. Alleen al in de Schotse Rosslyn Chapel houden zich meer dan 100 groene mannen verborgen.

Met veel plezier kijk ik naar BBC-programma’s als Gardener’s World en Escape to the Country. In het laatste programma verhuizen Britten naar het platteland. Daarbij is het hen vooral te doen om het landschappelijke uitzicht en de vele hectaren grond. Zij wensen immers schapen, kippen of geiten te hoeden en zeker ook moestuinen met kassen aan te leggen, fruitbomen te telen en borders vol bloemen te planten. Pas daarna wordt het huis zelf bekeken.